Het is dinsdagochtend en ik ben bezig met de laatste voorbereiding voor de workshop ‘Heldencape’ bij kinderopvang Doomijn. Ben er vroeg uitgegaan zodat ik voldoende tijd had om de laatste spullen klaar te maken. Mijn eigen kinderen zitten al aan het ontbijt en mijn dochter laat me weten dat de kerstboom in de kamer omgevallen is! “Maakt ze nu een grapje of is het echt zo?” Ik loop naar de kamer en zie tot mijn ergernis dat ze gelijk heeft. Dit komt nu helemaal niet uit! Mijn tijd heb ik vanochtend echt nodig om de laatste voorbereidingen voor vanmiddag af te kunnen ronden. Het geeft mij een onbehaaglijk voorgevoel dat er nog wel meer anders of fout kan lopen dan hoe ik het voor vandaag gepland had.
Zenuwachtig
Nadat ik zelf ontbeten heb begin ik met de ergste ‘puin’ op te ruimen en de kerstboom zo goed als binnen korte tijd kan, te herstellen. Dit jaar hebben we een alternatieve boom. De basis is een enorme tak van bijna twee meter. Het begint met een enkele tak en op ongeveer één meter hoogte komen de zijtakken. De tak staat in een rond plateau en wordt gesteund door een kruis van planken. Ik was zeer tevreden over het eindresultaat en had naar mijn idee goed gecheckt of de boom stevig stond. De enkele tak heeft namelijk een bocht waardoor het zwaartepunt van de tak niet in het midden zit. Na ongeveer een kwartiertje is de ergste ‘puin’ weg en besluit ik de rest vanavond te doen.
Al snel daarna ben ik bezig met het knippen van de heldencapes, bevestigen van de geknipte capes op karton en de spullen die nodig zijn om de tekening erop te maken klaar te zetten. Het is inmiddels 12:00 uur en onze hond meldt zich. Ik merk aan mijzelf dat ik zenuwachtig ben en voel weer hetzelfde als vanochtend. Twijfel of ik met de hond naar de honden uitlaatplaats dichtbij ga of haar toch meeneem in de auto en naar het bos niet ver van ons huis zal gaan. Op datzelfde moment besef ik me ook dat ik een niet geheel onbelangrijk dingetje vergeten ben en besluit, omwille van de tijd, in de buurt te gaan wandelen met haar.
Niet alert
Op de honden uitlaatplaats kom ik in gesprek met een andere hondeneigenaar. We hebben het over creativiteit en fantasie in onderwijs waar ik soms helemaal in op kan gaan. Mazzel voor de hond want zij en de andere hond hebben elkaar helemaal gevonden en spelen er lustig op los. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het inmiddels al 13.30 uur is. Ik verontschuldig me richting mijn gesprekspartner en laat haar weten dat ik er vandoor moet. In mijn hoofd heb ik nog een uur en twintig minuten voordat ik moet vertrekken. Ik haast me naar huis, pak snel een boterham op de hand en maak de laatste dingen klaar, stap in de auto en rij naar de kinderopvang.
Ergens in de ochtend heb ik in mijn hoofd geprent dat ik er om 14.45 uur moet zijn. Het zenuwachtige gevoel heeft het overgenomen waardoor ik niet helder na kan denken. Ik kom op tijd aan en prijs me even een moment gelukkig dat er toch ook nog iets goed verloopt, althans…
Bij de hoofdgang bel ik aan om mij te melden. Een verbaasd gezicht met de opmerking: “Ben je er nu al?” “Kwart voor drie is het toch?” zeg ik met een zenuwachtige lach op mijn gezicht. “Ja dat klopt, maar ik heb je om 15.45 uur op de agenda staan, maar kom maar binnen.” Blij met haar reactie loop ik met haar mee naar de groep. Ze laat me weten dat ze eerst nog even wat gaat eten en drinken met de kinderen en dat we daarna kunnen beginnen. Ppppffff…dit loopt echt heel anders dan ik gedacht had. Ik probeer er maar om te lachen, maar voel me er niet fijn bij.
Krijgt deze dag nog een andere wending?
Twee liefdevolle professionele leidsters maken voor de kinderen een overheerlijke cracker klaar en luisteren naar de verhalen die verteld worden. Als de kinderen de nodige aandacht hebben gekregen en het eten en drinken op is mag ik uitleggen wat ik kom doen. In de tijd dat de kinderen hun eten en drinken aan het nuttigen waren heb ik mijn eigen heldencape omgedaan en al wat gesprekjes gevoerd en kennis gemaakt. Na een korte uitleg mogen de kinderen hun held kiezen. Van tevoren heb ik prints gemaakt van diverse figuren uit games, films en boeken. Ik schuif ze onder het t-shirt zodat ze hun held op de cape kunnen overtrekken en in kunnen kleuren. Eigen creaties behoren ook tot de mogelijkheden. Vol vrolijkheid, precisie en met een onderzoekende geest gaan de kinderen aan de slag. Het eerste kind is klaar en komt naar mij toe met de vraag wat ze nu kan doen. Samen met haar haal ik de wasknijpers, waarmee ik het shirt heb vastgemaakt, los en laat haar de cape zien. Nog voordat ik naar haar gezicht kan kijken zie ik dat de tekening op de kop is. Ik kijk naar haar en zie een teleurgestelde blik. Wat ga ik hiermee doen? Snel orden ik mijn gedachten en denk even aan wat Pipi zou doen, het mag nu echt niet nog een keer fout gaan. 
Ik vraag haar of ze samen met mij een nieuwe heldencape wil maken. Er ontstaat een lach en samen pakken we een nieuw shirt, schuiven het sjabloon eronder en gaan weer aan de slag.
Blij met mijn eigen heldencape
Als alle kinderen klaar zijn sluit ik de activiteit af. Ik laat de kinderen weten dat ik het vooral heel gezellig en leuk heb gehad en dat ik ook weer geleerd heb vanmiddag. Een paar vragende ogen kijken me aan: “wat heb jij dan geleerd?” “Nou, dat ik nog beter moet opletten als ik een tekening onder de cape doe en ook beter op de tijd moet letten, maar dat ik een volgende keer vooral weer mijn eigen heldencape om doe omdat die ervoor gezorgd heeft dat ik het niet zo heel erg vond om deze fouten te maken!”