Na het lezen van dit artikel werd ik geraakt. Geraakt in een stukje dat ik bij mijn eigen kinderen zie. Zowel in het basisonderwijs als in het voortgezet onderwijs.
Paradox van het onderwijs
De schrijver vertelt over de tijd waarin we nu leven en waarin de positie van onderwijs erg onduidelijk geworden is. Hij doet een poging deze positie te verhelderen aan de hand van de essay A Crisis in Education van filosoof Hannah Arendt waarin zij dieper ingaat op de verschillende problemen en de essentie van het onderwijs. De volgende paradox staat hierin centraal;
Het onderwijs is een uitdaging om kinderen noch aan hun lot over te laten door een gebrek aan vorming en/of traditie noch hen de kans te ontnemen iets nieuws te beginnen.
Goed beeld van de wereld als basis
Regelmatig zit ik met mijn kinderen aan de keukentafel. Hoor de verhalen aan en help ze met diverse schoolse zaken. Altijd rijst weer de vraag: “Mam, waarom moet ik dit leren? Dit heb ik volgens mij helemaal niet nodig. Ik wil nieuwe dingen leren, dingen waar ik enthousiast van wordt en die bijdragen aan mijn toekomst.” Ik leg ze dan uit dat het belangrijk is dat je weet hoe de wereld in elkaar zit en daarom leer je over de geschiedenis en volg je lessen zoals aardrijkskunde en maatschappijleer. Dan volgt er vaak een diepe zucht met de opmerking dat het zo saai is.
Fantasie en creativiteit als basis voor vernieuwing
Dit is voor mij de drijfveer geweest om, als zelfstandige, mij in te zetten om hieraan bij te kunnen dragen. Om het eerste deel van de paradox kunnen we niet heen. Kinderen hebben een basiskennis nodig om hun plek in te kunnen nemen in de maatschappij. Ze mee te nemen in de wereld waarin wij nu leven. Dat gebeurt volop in het onderwijs. Ik hoop bij te kunnen dragen in het tweede deel van de paradox. Kinderen de ruimte geven om met nieuwe materie te werken, hun fantasie en creativiteit levendig te houden opdat zij dit kunnen inzetten om de wereld te kunnen vernieuwen.
